توسعه درون زای شهری
«توسعه درونی، استفاده از تمامی توان ها و ظرفیت های بالقوه و بالفعل موجود در سطح شهر برای رسیدن به شهری پایدار و مشارکتی است و تمامی ساختارهای اجتماعی، کالبدی، سیاسی و اقتصادی را برای رسیدن به تعادل کیفی و کمی و پایدار ارتقا می دهد. در مفهوم توسعه درونی، محدوده بافت شهر مشخص گردیده و توسعه های آتی در درون مرزهای موجود شهر صورت می پذیرد. بخش اعظم رشد آینده جمعیت و نیاز مسکن در منطقه یا شهر را می توان از طریق استفاده بهینه بافت موجود شهر، افزایش مناسب تراکم ناخالص شهری، نوسازی و بازسازی مناطق متروکه و فرسوده و احیاء و استفاده مجدد از بناهای قدیمی موجود برآورده سازد» (آیینی و دیگران، 1388: 48).
از سوی دیگر نسبت جمعیت شهری به کل جمعیت کشور و رشد فزایندة آن در دهه های اخیر اهمیت و ضرورت موضوع را از جنبه مذکور دوچندان کرده و ضرورت استفاده از ظرفیت های جمعیت پذیری بافت های فرسودة شهری و سایر اراضی مستعد اسکان سرریز جمعیت در درون شهرها را مى رساند، چرا که از بین سیاست های توسعه شهری برای اسکان سرریز جمعیت، سیاست توسعه درونی شهرها، از منظر صرفه هاى مقیاس و برخى هزینه هاى ثابت و سرمایه هاى قبلى در زیرساخت ها، هزینه های کمتری بر مردم و دولت تحمیل مى کند و به دلیل استفادة بهتر و بیشتر از ظرفیت هاى موجود، باعث ارتقاى بهره وری و استفاده بهینه از زمین شهری خواهد شد.
تعاریف متعددی از مفهوم توسعه درونزا ارائه شده است، اما بایستی توجه داشت تمامی این تعاریف بر مفاهیم مشترکی تأکید دارند که در ادامه به برخی از مهم ترین آنها اشاره خواهد شد. «توسعه درون زا تأکید بر ساخت وساز واحدهای مسکونی، مراکز اشتغال و خرده فروشی ها در درون ناحیه شهری. این توسعه می تواند چندین نوع باشد:
1- ساختن در نواحی خالی؛
2- استفاده مجدد از مکان های متروکه
3- نوسازی، توانبخشی و توسعه مکان های موجود» (Wheeler, 2003: 1).
